Чаму "ранняя пташка" уляцела з Беларусі, а "дунайская прыгажуня" ня стала намеснікам міністра
Амбасадор Аўстрыі Alois Vergeter з'ехала з Менску. Прычына банальная і зразумелая: скончылася
яе кадэнцыя, якая ў заходніх дыпляматаў традыцыйна доўжацца каля чатырох год. Але не ўсё так проста, як здаецца…
Ўзровень прадстаўніцтва зніжаецца, але кава па-венску застанецца.6
Спадарыню Vergeter за спіной («па-за вочы») называлі «жаўрук»(«ранняя пташка»). Звычайна замежныя дыпляматы запрашаюць суразмоўцаў на сустрэчы дзесьці з дванаццаці гадзін.Тады ёсць нагода наліць госцю віна, а то і чаго-небудзь мацнейшага. А ўаўстрыйскай амбасадара было нормай назначаць сустрэчы на восем раніцы, праўда, з абавязковай кавай па-венску.
Расказваюць, што акцёр і рэжысёр Купалаўскага тэатра Раман Падаляка, які збіраўся абмеркаваць з мадам амбасадор магчымасць правядзення у сценах тэатра «Венскага балю», спрабавалў некалькі разоў удакладніць час размовы — ці няма нейкай памылкі?
Дарэчы, паколькі я кажу пра гэты эпізод, амаль усе тагачасныя рэжысёрскія напрацоўкі не былі запатрабаваны. Аказалася, што форма «венскіх баляў» складалася ды захоўвалася стагоддзямі. Ад яе намагаюцца не адступаць аніводнага кроку, і для самых важных танцавальных вечарын запрашаюць кіраўніка-аўстрынца, які ведае самыя дробныя тонкасці бальнага этыкету.
І яшчэ адна асаблівасць была ў амбасадара Аўстрыі. У адрозненне ад большасці сваіх калег, яна прыязджала на месца прызначанай сустрэчы не на пяць хвілін раней, а прыкладна на паўгадзіны. Адпускала аўтамабіль, у астатні час, пакуль ісці ў офіс, прагульвалася па наваколлю, вывучаючы бліжэйшую архітэктуру.
Ў гэтым я калісьці пераканаўся сам. Выйшаўшы з Дома ўрада, я убачыў ля помніка Леніну, амбасадара Аўстрыі. Мы ўжо былі знаёмыя. Я падыйшоў павітацца. Аказалася, у 11 гадзін раніцы ёй была прызначаная размова са спікерам Палаты прадстаўнікоў Уладзімірам Андрэйчанкам. І я вымушаны быў расказваць пра помнік правадыру сусветнага пралетарыяту, і як, калі і кім быў пабудаваны ансамбль урадавых будынкаў.
Што да ад'езду спадарыні Vergeter, то, як стала вядома, афіцыйная Вена не плянуе назначаць ёй пераемніка, а знізіць узровень свайго прадстаўніцтва да ўзроўню Часовага паверанага.
Складанасць сітуацыі заключаецца ў тым, што новы амбасадар любой краіны, пачынаючы працаваць у Беларусі, абавязаны ўручаць даверчыя граматы кіраўніку беларускай дзяржавы. Але ў гэтым выпадку дыплямат воляй-няволяй прызнае законным прэзідэнтам цяперашняго фактычнага кіраўніка. Каб пазбегнуць гэтага, вось і паніжаюць узровень прадстаўніцтва да Часовага паверанага у справах.
Таму сітуацыя ў Мінску цяпер такая. Застаюцца тыя амбасадары, якія ўручылі даверчыя граматы да жніўня 2020 года. Як прыклад — амбасадар Германіі. Альбо дыппрадстаўніцтва на чале з Часовым павераным у справах. Як, скажам, літоўская амбасада.
Чаму Купчына не вярнуўся ў Беларусь
Так як мы пачалі гаворку пра экс-амбасадара Аўстрыі ў Беларусі, то цяпер месца пагаварыць і аб экс-амбасадару Беларусі ў Аўстрыі, Алене Купчынай. Хаця-бі таму, што яны з'яўляюцца першымі жанчынамі-амтасадарамі, якія прадстаўлялі свае краіны ў Мінску і Вене.
Міжнародны аглядальнік, (цяпер ўжо нябожчык) Раман Якаўлеўскі назваў спадарыню Купчыну «дунайскай прыгажуняй». Гэта адсылка намёк, што яна працавала ў якасці пасла Беларусі ў Венгрыі. З Будапешта, Алена Мікалаеўна была пераведзена ў Менск на пасаду намесніка міністра.
Заўсёды усміхаючаяся, на фоне панурых мужчын, яна сапраўды распалагала да сябе. Акрамя таго, яна падкрэсленна, не дзяліла журналістаў на дзяржаўных альбо недзяржаўных — ставілася да ўсіх аднолькава роўна.
Яна вельмі добра валодала ды размаўляла па-беларуску, робячы гэта без якіх-небудзь высілкаў. Хадзілі чуткі, што пасля заканчэння юрыдычнага факультэту Беларускага дзяржаўнага універсітэта, быўшы аспірантам Акадэміі навук, яна адкрыта франдыравала, спачуваючы БНФ. Аднак, чаму здзіўляцца, тады час быў такі ((у канцы 80-х — пачатку 90-х гадоў) ), і яе родавыя карані на Случчыне.
У Вену Алена Мікалаеўна трапіла што называецца «па праторанай сцежцы». Яе два папярэдніка на пасадзе намесніка міністра, Аляксандр Сычоў ды Валерый Варанецкі, з'язджалі затым менавіта ў Аўстрыю. І ў гэтым была пэўная лёгіка. Багатыя краіны маюць ў Вене дзве каманды дыпляматаў. Адна — чыста амбасадарская. Другую — пры АБСЕ, таму што штаб-кватэра гэтай міжнароднай арганізацыі знаходзіцца ў аўстрыйскай сталіцы. Бедныя краіны ня могуць пазволіць сабе рабіць тое ж самае — гэта нявыгадна. Так, напрыклад, з былых рэспублік Савецкага Саюза дзве каманды маюць толькі Казахстан, Расія і Украіна.Астатнім даводзіцца ўціскацца, працуючы адначасова на двух франтах. Адсюль і стаўка на ўжо правераных дыпляматаў з досведам працы на высокіх пасадах.
Венскі дэбют Купчынай пачаўся з авантуры. Папрацаваўшы мякка кажучы, вельмі малы час, яна раптам пачала балатавацца на пост Генеральнага сакратара ўсяго АБСЕ. Міністэрства замежных спраў Беларусі запусціла шматгалосую праграму прапаганды. Яны казалі, патрэбна свежая кроў, і настаў час, каб вылучаць на асноўныя пазіцыі жанчын.
Ужо тады ўсе дыпляматы, што беларускія, што замежныя, лічылі: гэтая спроба асуджаная на правал. Тлумачэнне такое — традыцыйна генеральным сакратаром выбіраецца толькі той, хто ўжо працаваў ў Вене, прынамсі, пяць гадоў. Гэта неабходна дзеля таго, каб прэтендэнт мог набыць сувязі, заручыцца падтрымкай, стаць пазнавальным і прадказальным.
Як і варта было чакаць, з беларускім намінантам нічога не атрымалася. Генеральным сакратаром быў абраны дыпламат з Швейцарыі Томас Гремі, нгер з васьмігадовым вопытам працы ў Вене.
Купчына засталася на сваіх ранейшых пазіцыях — амбасадар Беларусі у Аўстрыі і сталы прадстаўнік пры міжнародных арганізацыях у Вене.
І дасягнула тамака свайго трыумфальнага поспеху. Яна арганізаваная у лістападзе
2019 афіцыйны візіт у Аўстрыю цяперашняга кіраўніка Беларусі.
Гэта быў прарыў для беларускага лідэра. Гэта, вядома, запамінаецца..
І цэніцца. Пасля гэтага ў кулуарах пайшлі размовы, што Купчына хутка вернецца да сваёй ранейшай пасады намесніка міністра. І не проста вернецца, а з перспектывай змяніць Макея і ўзначаліць міністэрства замежных спраў.
Неўзабаве я сутыкнуўся з Аленай Мікалаеўнай літаральна нос да носа каля гатэля «Беларусь», што на Старажоўцы.
Мы міла павіталіся, але размова, нажаль, атрымалася скамечанай. «Вы ж, напэўна, былі ў Вене?» — спытала яна. — Тройчы ці чатыры разы, — адказаў я. — «Ох, як добра. Тады Вам не трэба тлумачыць, які гэта дарагі горад», — сказала суразмоўца. І дадала: — «Вельмі прашу прабачэння, але я ўжо спазняюся да свайго касметолага ў гасцініцу. Гэтыя паслугі ў Менску значна таннейшыя».
Гэтая гутарка ўспомнілася, калі раптам з Вены прыйшла навіна, што амбасадар Беларусі ў Аўстрыі перайшла на сталую працу ў Сакратарыяце АБСЕ. Самае цікавае ў тым, што навіна пра гэта не было на вэб-сайце Міністэрства замежных спраў Беларусі, але толькі на сайце Амбасады Аўстрыі ў Беларусі. Калі аўстрыйцы не ўзялі на сябе ініцыятыву, навіны, хутчэй за ўсё, не дасягнулі б Менск.
Вядомы беларускі дыплямат, які пракаментаваў мне сітуацыю, звярнуў увагу на дзве акалічнасці.
Першая — афіцыйны Мінск, як вады ў роце набраў. Але Купчына далёка не адзіны наш дыплямат, якія аддалі перавагу працаваць у міжнародных арганізацыях працы у сваёй роднай дыпламатыі. Дык тых яе папярэднікаў як толькі не касцярылі, як не абзывалі.. А ў гэтым выпадку — маўчанне. Усёж-такі, ёй залічылі той еўрапейскі прарыў «дыпляматычнай блакады», які я нагадаў.
А другая — ў супрацоўнікаў АБСЕ вельмі высокія заробкі. Як пагаворваюць, вышэй толькі ў сістэме ААН. Таму па-чалавечы можа зразумець Купчыну. Узрост ўжо пенсіённы, сыну ды ўнукам дапамагаць патрэбна. З мужам яна развялася. Але што рабіць з ўсімі тымі клятвамі ў вечным каханні «Роднай Старонцы»?!
Нажаль, я не магу назваць прозвішча аўтара гэтага каментара. Ён дазволіў агучыць іх пры ўмове інкогніта.
«Алена Мікалаеўна, калі гэты тэкст трапіцца ёй на вочы, без сумневу здагадаецца, з кім вы пра яе гутарылі», — рэзюмаваў ён.
Так што не выключаю працяг тэмы.
Сяргей Бальшакоў
Арыгінал(на рускай мове)
www.sn-plus.com/2022/05/05/pochemu-rannyaya-ptashka-uletela-iz-belarusi-a-dunajskaya-prygazhunya-ne-stala-zamestitelem-ministra/
(пераклад невядомага перакладчыка, спецыяльна дзеля Брамы Капіраванне) дапускаецца, але з абавязковай прамой спасылкай на гэтую публікацыю).
яе кадэнцыя, якая ў заходніх дыпляматаў традыцыйна доўжацца каля чатырох год. Але не ўсё так проста, як здаецца…
Ўзровень прадстаўніцтва зніжаецца, але кава па-венску застанецца.6
Спадарыню Vergeter за спіной («па-за вочы») называлі «жаўрук»(«ранняя пташка»). Звычайна замежныя дыпляматы запрашаюць суразмоўцаў на сустрэчы дзесьці з дванаццаці гадзін.Тады ёсць нагода наліць госцю віна, а то і чаго-небудзь мацнейшага. А ўаўстрыйскай амбасадара было нормай назначаць сустрэчы на восем раніцы, праўда, з абавязковай кавай па-венску.
Расказваюць, што акцёр і рэжысёр Купалаўскага тэатра Раман Падаляка, які збіраўся абмеркаваць з мадам амбасадор магчымасць правядзення у сценах тэатра «Венскага балю», спрабавалў некалькі разоў удакладніць час размовы — ці няма нейкай памылкі?
Дарэчы, паколькі я кажу пра гэты эпізод, амаль усе тагачасныя рэжысёрскія напрацоўкі не былі запатрабаваны. Аказалася, што форма «венскіх баляў» складалася ды захоўвалася стагоддзямі. Ад яе намагаюцца не адступаць аніводнага кроку, і для самых важных танцавальных вечарын запрашаюць кіраўніка-аўстрынца, які ведае самыя дробныя тонкасці бальнага этыкету.
І яшчэ адна асаблівасць была ў амбасадара Аўстрыі. У адрозненне ад большасці сваіх калег, яна прыязджала на месца прызначанай сустрэчы не на пяць хвілін раней, а прыкладна на паўгадзіны. Адпускала аўтамабіль, у астатні час, пакуль ісці ў офіс, прагульвалася па наваколлю, вывучаючы бліжэйшую архітэктуру.
Ў гэтым я калісьці пераканаўся сам. Выйшаўшы з Дома ўрада, я убачыў ля помніка Леніну, амбасадара Аўстрыі. Мы ўжо былі знаёмыя. Я падыйшоў павітацца. Аказалася, у 11 гадзін раніцы ёй была прызначаная размова са спікерам Палаты прадстаўнікоў Уладзімірам Андрэйчанкам. І я вымушаны быў расказваць пра помнік правадыру сусветнага пралетарыяту, і як, калі і кім быў пабудаваны ансамбль урадавых будынкаў.
Што да ад'езду спадарыні Vergeter, то, як стала вядома, афіцыйная Вена не плянуе назначаць ёй пераемніка, а знізіць узровень свайго прадстаўніцтва да ўзроўню Часовага паверанага.
Складанасць сітуацыі заключаецца ў тым, што новы амбасадар любой краіны, пачынаючы працаваць у Беларусі, абавязаны ўручаць даверчыя граматы кіраўніку беларускай дзяржавы. Але ў гэтым выпадку дыплямат воляй-няволяй прызнае законным прэзідэнтам цяперашняго фактычнага кіраўніка. Каб пазбегнуць гэтага, вось і паніжаюць узровень прадстаўніцтва да Часовага паверанага у справах.
Таму сітуацыя ў Мінску цяпер такая. Застаюцца тыя амбасадары, якія ўручылі даверчыя граматы да жніўня 2020 года. Як прыклад — амбасадар Германіі. Альбо дыппрадстаўніцтва на чале з Часовым павераным у справах. Як, скажам, літоўская амбасада.
Чаму Купчына не вярнуўся ў Беларусь
Так як мы пачалі гаворку пра экс-амбасадара Аўстрыі ў Беларусі, то цяпер месца пагаварыць і аб экс-амбасадару Беларусі ў Аўстрыі, Алене Купчынай. Хаця-бі таму, што яны з'яўляюцца першымі жанчынамі-амтасадарамі, якія прадстаўлялі свае краіны ў Мінску і Вене.
Міжнародны аглядальнік, (цяпер ўжо нябожчык) Раман Якаўлеўскі назваў спадарыню Купчыну «дунайскай прыгажуняй». Гэта адсылка намёк, што яна працавала ў якасці пасла Беларусі ў Венгрыі. З Будапешта, Алена Мікалаеўна была пераведзена ў Менск на пасаду намесніка міністра.
Заўсёды усміхаючаяся, на фоне панурых мужчын, яна сапраўды распалагала да сябе. Акрамя таго, яна падкрэсленна, не дзяліла журналістаў на дзяржаўных альбо недзяржаўных — ставілася да ўсіх аднолькава роўна.
Яна вельмі добра валодала ды размаўляла па-беларуску, робячы гэта без якіх-небудзь высілкаў. Хадзілі чуткі, што пасля заканчэння юрыдычнага факультэту Беларускага дзяржаўнага універсітэта, быўшы аспірантам Акадэміі навук, яна адкрыта франдыравала, спачуваючы БНФ. Аднак, чаму здзіўляцца, тады час быў такі ((у канцы 80-х — пачатку 90-х гадоў) ), і яе родавыя карані на Случчыне.
У Вену Алена Мікалаеўна трапіла што называецца «па праторанай сцежцы». Яе два папярэдніка на пасадзе намесніка міністра, Аляксандр Сычоў ды Валерый Варанецкі, з'язджалі затым менавіта ў Аўстрыю. І ў гэтым была пэўная лёгіка. Багатыя краіны маюць ў Вене дзве каманды дыпляматаў. Адна — чыста амбасадарская. Другую — пры АБСЕ, таму што штаб-кватэра гэтай міжнароднай арганізацыі знаходзіцца ў аўстрыйскай сталіцы. Бедныя краіны ня могуць пазволіць сабе рабіць тое ж самае — гэта нявыгадна. Так, напрыклад, з былых рэспублік Савецкага Саюза дзве каманды маюць толькі Казахстан, Расія і Украіна.Астатнім даводзіцца ўціскацца, працуючы адначасова на двух франтах. Адсюль і стаўка на ўжо правераных дыпляматаў з досведам працы на высокіх пасадах.
Венскі дэбют Купчынай пачаўся з авантуры. Папрацаваўшы мякка кажучы, вельмі малы час, яна раптам пачала балатавацца на пост Генеральнага сакратара ўсяго АБСЕ. Міністэрства замежных спраў Беларусі запусціла шматгалосую праграму прапаганды. Яны казалі, патрэбна свежая кроў, і настаў час, каб вылучаць на асноўныя пазіцыі жанчын.
Ужо тады ўсе дыпляматы, што беларускія, што замежныя, лічылі: гэтая спроба асуджаная на правал. Тлумачэнне такое — традыцыйна генеральным сакратаром выбіраецца толькі той, хто ўжо працаваў ў Вене, прынамсі, пяць гадоў. Гэта неабходна дзеля таго, каб прэтендэнт мог набыць сувязі, заручыцца падтрымкай, стаць пазнавальным і прадказальным.
Як і варта было чакаць, з беларускім намінантам нічога не атрымалася. Генеральным сакратаром быў абраны дыпламат з Швейцарыі Томас Гремі, нгер з васьмігадовым вопытам працы ў Вене.
Купчына засталася на сваіх ранейшых пазіцыях — амбасадар Беларусі у Аўстрыі і сталы прадстаўнік пры міжнародных арганізацыях у Вене.
І дасягнула тамака свайго трыумфальнага поспеху. Яна арганізаваная у лістападзе
2019 афіцыйны візіт у Аўстрыю цяперашняга кіраўніка Беларусі.
Гэта быў прарыў для беларускага лідэра. Гэта, вядома, запамінаецца..
І цэніцца. Пасля гэтага ў кулуарах пайшлі размовы, што Купчына хутка вернецца да сваёй ранейшай пасады намесніка міністра. І не проста вернецца, а з перспектывай змяніць Макея і ўзначаліць міністэрства замежных спраў.
Неўзабаве я сутыкнуўся з Аленай Мікалаеўнай літаральна нос да носа каля гатэля «Беларусь», што на Старажоўцы.
Мы міла павіталіся, але размова, нажаль, атрымалася скамечанай. «Вы ж, напэўна, былі ў Вене?» — спытала яна. — Тройчы ці чатыры разы, — адказаў я. — «Ох, як добра. Тады Вам не трэба тлумачыць, які гэта дарагі горад», — сказала суразмоўца. І дадала: — «Вельмі прашу прабачэння, але я ўжо спазняюся да свайго касметолага ў гасцініцу. Гэтыя паслугі ў Менску значна таннейшыя».
Гэтая гутарка ўспомнілася, калі раптам з Вены прыйшла навіна, што амбасадар Беларусі ў Аўстрыі перайшла на сталую працу ў Сакратарыяце АБСЕ. Самае цікавае ў тым, што навіна пра гэта не было на вэб-сайце Міністэрства замежных спраў Беларусі, але толькі на сайце Амбасады Аўстрыі ў Беларусі. Калі аўстрыйцы не ўзялі на сябе ініцыятыву, навіны, хутчэй за ўсё, не дасягнулі б Менск.
Вядомы беларускі дыплямат, які пракаментаваў мне сітуацыю, звярнуў увагу на дзве акалічнасці.
Першая — афіцыйны Мінск, як вады ў роце набраў. Але Купчына далёка не адзіны наш дыплямат, якія аддалі перавагу працаваць у міжнародных арганізацыях працы у сваёй роднай дыпламатыі. Дык тых яе папярэднікаў як толькі не касцярылі, як не абзывалі.. А ў гэтым выпадку — маўчанне. Усёж-такі, ёй залічылі той еўрапейскі прарыў «дыпляматычнай блакады», які я нагадаў.
А другая — ў супрацоўнікаў АБСЕ вельмі высокія заробкі. Як пагаворваюць, вышэй толькі ў сістэме ААН. Таму па-чалавечы можа зразумець Купчыну. Узрост ўжо пенсіённы, сыну ды ўнукам дапамагаць патрэбна. З мужам яна развялася. Але што рабіць з ўсімі тымі клятвамі ў вечным каханні «Роднай Старонцы»?!
Нажаль, я не магу назваць прозвішча аўтара гэтага каментара. Ён дазволіў агучыць іх пры ўмове інкогніта.
«Алена Мікалаеўна, калі гэты тэкст трапіцца ёй на вочы, без сумневу здагадаецца, з кім вы пра яе гутарылі», — рэзюмаваў ён.
Так што не выключаю працяг тэмы.
Сяргей Бальшакоў
Арыгінал(на рускай мове)
www.sn-plus.com/2022/05/05/pochemu-rannyaya-ptashka-uletela-iz-belarusi-a-dunajskaya-prygazhunya-ne-stala-zamestitelem-ministra/
(пераклад невядомага перакладчыка, спецыяльна дзеля Брамы Капіраванне) дапускаецца, але з абавязковай прамой спасылкай на гэтую публікацыю).
0 комментариев