|
Голубые штаны |
|
Зарегистрирован: 21 окт 2014, 13:46 Сообщения: 3284
|
русская гісторыя Цитата: "Жыціе Еўфрасінні Полацкай" узнікла ў канцы ХІІ ці ў першай палове ХІІІ ст. і з’яўляецца асноўнай крыніцай звестак пра дзейнасць і лёс славутай полацкай асветніцы. Аўтар Жыція невядомы, але тэкст дае падставы меркаваць, што ў яго складанні браў удзел "слуга" Еўфрасінні Міхаіл, магчыма, ігумен мужчынскага манастыра, заснаванага падзвіжніцай у Полацку. http://knihi.com/anon/Zycije_Jeufrasinni_Polackaj.html
Падарожжа Еўфрасінні
Адной з найважнейшых падзеяў жыцця Еўфрасінні стала яе паломніцтва ў Святую зямлю. Гэты было першае паломінцтва з беларускіх земляў, зафіксаванае ў пісьмовых крыніцах. Тым больш нечакана, што ў пілігрымку выправілася Еўфрасіння, якая за ўсё свядомае жыццё далей ваколіц Полацка не выязджала. Пра гэта было сказана і ў «Жыціі» святой: «Не бывала яна раней ні ў якой краіне, ні ў горадзе, ні ў сяле». Еўфрасіння абрала не зусім традыцыйны маршрут — яна скіравалася ў Канстанцінопаль і Іерусалім не звычным для Усходняй Еўропы «шляхам з вараг у грэкі», які ішоў па рэках, а сухаземным. Пра гэта сведчыць сустрэча полацкай ігуменні з імператарам Мануілам І Комніны падчас яго выправы «на Угры». Візантыйскі цэсар, як сказана ў «Жыціі Еўфрасінні Полацкай», сустрэў «і з вялікай пашанай паслаў яе ў Царград». Мэты гэтай місіі мы дакладна не ведаем, але, відавочна, полацкая ігумення магла выконваць і нейкія дыпламатычныя задачы. Зрэшты, яна сустракалася з імператарам, падчас валадарання якога ў 1143—1180 Візантыя здолела аднавіць сваю вайсковую і фінансавую магутнасць. Мануіл меў таксама ўласную «рускую палітыку» — неаднаразова ён падтрымліваў розных прэтэндэнтаў на кіеўскі стол, а галіцкага князя Уладзіміра Валадаравіча лічыў сваім васалам. У 1164—1165 пры двары новага галіцкага князя Яраслава Асмамысла хаваўся збеглы кузен імператара Андранік Комнін. Але ўдалося дасягнуць паразумення — Андраніку было дазволена вярнуцца ў Канстанцінопаль, а князь Яраслаў зноў прыняў імператарскую апеку. Гэта камбінацыя была выгаднай Мануілу, бо праз галіцкія землі, праз Карпаты, імператарскае войска выправілася на Венгрыю, над якой цэсар, сам сын венгерскай прынцэсы, імкнуўся ўсталяваць пратэктарат.Якраз у апагеі гэтых падзей, у пачатку красавіка 1167, і адбылася сустрэча Еўфрасінні з імператарам. Мы не ведаем зместу іх размовы. Але трэба адзначыць, што прадстаўнікі полацкага княскага дому не былі экзотыкай для візантыйскага двара ў сярэдзіне ХІІ ст. — менавіта бацька Мануіла, імператар Іаан ІІ Комнін, прымаў у Візантыі сасланых Кіевам полацкім князёў. Далей жа, праз Канстанцінопаль і храм Святой Сафіі, шлях Еўфрасінні ляжаў у Іерусалім. У Святой зямлі Але што з пункту гледжання палітычнага на той час уяўлялі сабой Іерусалім і навакольныя тэрыторыі, вядомыя ў еўрапейскай традыцыі як Святая зямля? Гэтыя абшары ад 1099, з часоў Першай крыжовай выправы, уваходзілі ў склад хрысціянскага Іерусалімскага каралеўства. Валадар каралеўства Аморы І выбудоўваў альянс з Візантыйскай імперыяй. Ён разлічваў сумеснымі намаганнямі ўсталяваць кантроль над Егіптам, дзе ішлі бясконцыя войны паміж візірамі. Нечакана для нас князёўнаігумення Еўфрасіння і апынаецца ў цэнтры ўсіх гэтых палітыкадыпламатычных камбінацый, якія наклаліся на духоўнарэлігійную місію ў Палесціну. Ужо прыбыўшы ў Іерусалім, Еўфрасіння дасылае свайго слугу Міхаіла да тагачаснага патрыярха з просьбаю адчыніць для яе храм Гроба Гасподняга. Верагодна, гэта той самы Міхаіл, які некалі па заданні Еўфрасінні ездзіў у Візантыю па абраз Багародзіцы Эфескай. Выглядае, што Міхаіл не быў шараговым слугою. У Іерусаліме Еўфрасіння пасялілася ў манастыры Святой Багародзіцы. Літаральна на другі дзень знаходжання ў Святым горадзе полацкая ігумення занядужала. Схільная да містыцызму, успрыняла гэта як Боскі знак. Яна не мела сілаў схадзіць да Іардану і папрасіла гэта зрабіць сваіх крэўных і верных спадарожнікаў — малодшых брата Давіда і сястру Еўпраксію. Яны прынеслі Еўфрасінні вады з ракі, у якой быў ахрышчаны Ісус. У Еўфрасінні паўтарыліся відані — да яе сышоў Анёл і перадаў вестку: «Вось ужо расчынілася брама райская і ўсё анёлы сабраліся, трымаючы свечы і чакаючы сустрэчы з табой». Хутка Еўфрасіння паслала ў лаўру Святога Савы Асвячонага — прасіць, каб ёй было дазволена там быць пахаванай. Гэты эпізод вельмі важны для разумення рэлігійнай праграмы полацкай ігуменні. Абіцель Савы Асвячонага была мужчынскім манастыром, і там маглі знаходзіцца і быць пахаванымі толькі мужчыны. Гэта пацвярджае версію, што Еўфрасіння з Полацка ўзяла сабе за патронку хрысціянскую святую V ст. Еўфрасінню Александрыйскую. Паводле «Жыція», у час візіту ў манастыр да духоўнага настаўніка Еўфрасіння Александрыйская вырашыла звязаць сваё жыццё з манаскім служэннем, у той час як бацька збіраўся выдаць яе замуж. Каб яе складаней было знайсці родным, Еўфрасіння Александрыйская сышла не ў жаночы, а ў мужчынскі манастыр, назваўшыся еўнухам імператарскага палаца Смарагдам. Дынастычнае і палітычнае лідарства Еўфрасінні з Полацкага княскага дома, і жаданне быць пахаванай у мужчынскім манастыры аб’ядноўвае гэтыя дзве фігуры — Еўфрасінню Полацкую і Еўфрасінню Александрыйскую. Манахі ж адказалі полацкай ігуменні: «Маем забарону ад святога Савы, каб жанчыну не прымалі сюды ніякую». Але ёсць, казалі яны, паблізу агульнабытны Феадосіеў манастыр Святой Багародзіцы, дзе пахаваныя святыя жанчыны: «Там табе належыць легчы!» Атрымаўшы такую вестку, Еўфрасіння паслала купіць сабе труну. У хваробе Еўфрасіння ляжала 24 дні, апрытомнела толькі перад сконам. Еўфрасіння была пахаваная хоць і далёка ад Радзімы, але ў прысутнасці сваіх крэўных 24 мая 1167. Аўтар «Жыція» праз трыццаць гадоў пасля скону полацкай князёўныігуменні скончыў свой твор пранікнёнымі словамі: «Еўфрасіння — неўвядальны квет райскага саду. Еўфрасіння — арол, які лунаў [у небе] ад захаду і да ўсходу, [яна] — як промень сонечны, які прасвятліў зямлю Полацкую». Далей патрыятычныя матывы агучваюцца яшчэ больш узнёсла: «Дабраславёны ты, горад Полацк, што ўзрасціў такі парастак — найпадобную Еўфрасінню! Дабраславёныя людзі, што жывуць у горадзе тым!» http://nn.by/?c=ar&i=165347
смаката:У апытанцы ў ВК «Советской Белоруссіі» большасць выказалася за ўжыванне назвы «Масковія» замест «Расія» http://nn.by/?c=ar&i=165800дабаўлю сюды, бо гэта адна суцэльная опера:
Что-же, в порядке краткого исторического ликбеза могу напомнить, что, во-первых, государства под названием Киевская Русь никогда не существовало,
так же, как сегодня не существует таких государств, как Берлинская Германия или Парижская Франция, была просто Русь. а хто засведычыў, што - была? Жыціе чарговае, кшталту, пра рускага князя Браўліна? Браў, Враў?Термин же «Киевская Русь» появился в научной среде в XIX-XX веках для обозначения определенного исторического периода в истории, когда столица русского государства действительно находилась в Киеве. Мяса паложана? Относительно происхождения самого слова «Русь» существуют разные теории, но единственной подтвержденной историческими источниками (Нестором-летописцем и другими) является «норманнская», согласно которой так звалось племя викингов («варягов») во главе с Рюриком (основателем династии русских князей, а затем и царей) пришедшее на земли восточных славян а шо за такія - землі воз точных славян.. Воз!!! Вось яно - адкуль слова "восточны" в IX веке. Причем изначально под властью Рюрика были только земли нынешнего Северо-Запада России, а его ставка располагалась в городе Старая Ладога (соответственно, именно он считается первой столицей древнерусского государства), затем он перебрался в Новгород и уже оттуда выполнявший функции регента при малолетнем сыне Рюрика Игоре Олег совершил поход на Киев, захватил его и перенес туда великокняжеский престол. бла-бла-бла. Так, разбойныя банды па адлову-славянству нявольнікаў на продаж там канешне ж некалі сабраліся, але вешчы узвешваліся ў Кіеве - тыя што на сплаў па Дняпры.. Тут мараходы былі важнейшыя ніж конныя якія. С расширением власти Рюриковичей на прочие восточнославянские племена к середине XX и оформилось древнерусское государство, обитателей которого стали звать «русами». Абітацелі..Абыватэлі.. У русскім слове "тать" такі хаваецца.. Естественно, нет никаких свидетельств, что «Понятие “Русь” является исторически унаследованным явлением, как название территории и людей Киевского княжества, Переяславского княжества и большей части Черниговского княжества», как утверждают в Пояснительной записке авторы законопроекта и что, вообще, указанные выше территории в политическом, этническом или ином смысле обособлялись от прочей территории Киевской Руси . К слову, «великие украинские князья» Владимир и Ярослав Мудрый правили в Новгороде, а Киев и великокняжеский престол захватили в результате кровавой междоусобицы, что, впрочем, было вполне в традициях того времени. Спрадвечна-русская мудрасьць. На брата - вайной. Масква заслугоўвае гэтае гордае права - звацца русскім горадам. И возникает банальный вопрос — если «Русь» это только те земли, которые ныне входят в Украину, то как назывались прочие территории Киевской Руси и их обитатели? Неужели «Московия» и «Московиты»? Так Москва была основана лишь в XII веке. К тому времени Киев и Киевское княжество в силу ряда причин ослабло, единое государство фактически распалось, а политическим и экономическим центром Руси стало Владимир-Суздальское княжество. Туда же, кстати, мигрировала и значительная часть населения с пришедшего в упадок Юга (это к вопросу о генетических различиях русских и украинцев) домыслы.. Так, кучка "лепшых" якіх мігравала.. Хто яны былі? Вікінгі, грэкі? русь - гэта не "нацыянальнасьць", а занятак быў тыя часы.. После периода раздробленности начался новый процесс консолидации русских земель, вокруг новых центров, Москвы, лишь к концу XIII века ставшей столицей княжества и Великого Княжества Литовского, которое в XVI веке в результате унии стало частью Польского Королевства (Речи Посполитой). от, халера.. лятаюць над стагоддзямі, кідаюцца ярлыкамі - савецкай-русскамірскай прапаганды.. Отмечу, что Московские князья вели свой род от Рюрика и его прямых потомков, к коим литовские князья никакого отношения не имели. ну і добра.. хто такі гэты шурык-рурык? Хто яго на царства каралеўства асвяціў? Бандыт рачны нейкі..Политическое разделение способствовало и появлению «уточняющих» определений — Великая, Малая, Белая, Червонная Русь. В Польше же появился термин «Королевскую Русь» (т.е. находящуюся под властью Польши), которую необходимо было различать и дистанцировать от Руси, управляемой московским царем, тем более, что еще Иван III выдвинул программу сбора «земель праотец» под руку великого князя Московского, маскоўскі даніну плаціў Хану і таксама нічога іншага не ведаў, ніж рабавацьчто на тогдашнем уровне государственных установлений фиксировалось в его титуле і даказана гісторыкамі акадэмікамі, што летапісы перапісвалісчя і вяліся афіцыйныя - асобна ад праўдзівых — «великий князь и государь вся Руси». Тогда же в Польше (в XV веке, никак не раньше) появляются, а оттуда попадают дальше в Европу, термины: «Московия», «московит», в качестве самоназвания латинизм Московия никогда не использовался. Естественно, в их распространении едва ли не самым решающим были пропагандистские мотивы. Тем не менее, и западных источников, указывающих и на официальное название Русского Государства и на самоназвание его жителей, более чем достаточно. Так, польский историк Матвей Меховский в своём «Трактате о двух Сарматиях» (1517) писал, что жители Московии «Rutheni sunt et Ruthenicum loquuntur» (то есть являются русинами и говорят по-русски). Рутэнцы, значыць..«Московия получила свое наименование по названию реки и расположенной на ней столице, являясь частью Русии», — писал Цезарь Бароний. маскавіты усе ведалі пра таго Баронія - ноччу разбудзі В своём ставшем популярным университетском учебнике немецкий географ Георг Хорн подчёркивал: «московиты суть русские, лишь именуемые так по названию столицы их государства». А, скажем, в 1645 году в Амстердаме была издана карта России, под названием «Россия, в просторечии Московия». Якіх доказаў яшчэ трэба? Так что, несложно оценить степень «познаний» авторов законопроекта, утверждающих в Пояснительной записке, что «Территория нынешней Российской Федерации никогда, до нового времени, не называлась иностранными источниками и местными жителями ни «Русью», ни «Россией». Впрочем, главная «мораль» этой истории (с одиозным законопроектом) не в «компетентности» его авторов, а в судя по всему, малоуспешных попытках сформировать антироссийскую «украинскую идентичность», стереть народную память об общем историческом прошлом двух народов. на гэта і не спадзявайцеся: ніколі не забудзем, як нас, піянераў, і навучыла савецкая ўласьцьИ когда даже мощная пропагандистская машина не помогает, приходится взывать к более «действенным» методам: «Уголовный кодекс Украины: дополнить статьей «110¹» следующего содержания: «Статья 1101. Использование исторического названия территории Украины и производных от нее слов в качестве названия или синонима Российской Федерации, использование такого названия для обозначения современной территории Российской Федерации или любой ее части — наказываются штрафом до пятидесяти необлагаемых минимумов доходов граждан» — гласит проект закона. Честно говоря, уже и не знаю, до какой следующей степени маразма дойдут «патриоты» — может, решат законодательно запретить Солнцу восходить на Востоке? Я уже ничему не удивлюсь. Александр Фидель
І Візантыі ж таксама ніякай не было.. А Еўфрасіньня з'ехала да родных у Ерусалім. Стабільнасьць.
|
|